Това звучи естествено, разбираемо, но не е така всъщност
За какъв тип и вид собствена сила говорим. Силата на мускулите “Ли”, или някаква друга?
Както казахме и преди, силата на сухожилията – “Дзин”, може да се тренира и да се използва черз експлозия и изстрелване – “Фа Дзин”
Затова се говори малко, пише се малко, а в някои среди се говори много, пише се много, но се тренира малко. Защото не е важно само правилното разбиране, но и правилният метод на тренировка на тялото, за да може тази сила първо да се породи, после да се акумулира и след това да може да се насочва.
Тя може да се насочва във всяка част от тялото, даже и в няколко части едновременно, стига да знаете как. Затова, когато се говори – добави своята сила, е важно да се каже също колко да се добави, защото понякога малкото е малко, но пък многото е много. Да откриеш тази сила, да можеш да я контролираш и насочиш и след това да прецениш колко и кога от нея да използваш….ето това е майсторство.
Ако във вашите занимания няма такъв тип тренировка
Тогава е добре да се замислите, дали традицията е виновна, или вашето собствено разбиране за това, или вашият учител е учил само това и може само това.
Отново, ако погледнем към нашия пример с математиката – вие можете да знаете само събиране и изваждане и да ви върши работа цял живот, можете да го преподавате и на други хора и те да го могат, но дали това е цялата математика, дали това не е само вашето разбиране за нея или вашето не-разбиране за нея?
ВингЧун е проста и ясна система, но е и сложна и объркваща система. ВингЧун е за всички, но и не е за всички. ВингЧун е лесен, когато го можеш, но и не е лесен, когато не можеш. ВингЧун се учи бързо, но и не се учи никак бързо. ВингЧун се разбира лесно, но е не се разбира лесно. ВингЧун има традиция, но какво е традиция без разбиране, а сляпо правене и повторение? За ВингЧун ти е нужен учител, но учител можеш да си бъдеш и ти.
Автор: Станислав Багалев